Anna Craenen

Beknopte bio:

De man van Anna moest meteen aan zijn vrouw denken bij het lezen van ‘Dokters op hakken’ en gaf haar op voor een interview. We spreken Anna bij het knusse koffietentje Carla’s Conditori, achter de Dom, in hartje Utrecht.

Wist je altijd al dat je dokter wilde worden?

Ik kom uit een gezin met 7 kinderen. Juist doordat mijn beide ouders dokter zijn en mijn zus Geneeskunde studeerde wilde ik totaal wat anders gaan doen. Tijdens mijn studie psychologie miste ik echter een absolute waarheid binnen de stromingen. Toen ik met mijn zus mee ging naar haar college vond ik haar studie veel concreter en leuker. Eenmaal geneeskunde student hield ik mezelf voor dat ik dan in ieder geval geen anesthesist wilde worden. Gedurende mijn coschappen had ik nog geen idee welke richting ik op wilde. Zowel de snijdende- als de beschouwende specialismen spraken mij niet aan. Daarom besloot ik om mijn keuzecoschappen bij de anesthesie te doen en toen was ik om!

Hierna ben je als ANIOS gaan werken op de Intensive Care.

Klopt, de intensive care is een goede plek om klinische ervaring op te doen voor de opleiding tot anesthesioloog. Het vergroot de kans op een opleidingsplek en één jaar later ben ik dan ook aangenomen voor de opleiding anesthesiologie aan de VU.

Gedurende je opleiding tot anesthesioloog ben je ook AIOS-vertegenwoordiger geweest, wat was precies je rol?

Ik was de assistentenvertegenwoordiger op de Intensive Care en het operatiecomplex. Ik behartigde de belangen van de assistenten. Tegelijkertijd moest ik kijken of de wensen van de assistenten reëel waren. Ik durfde mijn mening te geven en ik kon goed samenwerken met de opleiders en de assistenten. Het gaf een interessant inkijkje in de organisatie van mijn werkplek.

Wat heb je na de opleiding gedaan?

Ik heb een cardioanesthesie fellowship gedaan in het UMC-U waar ze ook hart- en longtransplantaties doen en steunharten implanteren. Ik kwam terecht in een leuke groep collega’s en de ingrepen waren heel interessant. Na een half jaar hoorde ik dat ik mocht blijven. Dat was top! Ik kon het ook combineren met kindercardio-anesthesie in het Wilhelmina kinderziekenhuis.

Helaas ben ik een paar maanden geleden gestopt bij de kindercardio-anesthesie. Het lukte logistiek gezien niet om te werken in twee ziekenhuizen en binnen twee verschillende teams. Door deze combinatie deed ik te weinig hoog complexe operaties bij volwassenen patiënten. Daarom besloot ik om me alleen op de volwassenenanesthesie te focussen. Dit vakgebied kent voor mij op dit moment meer uitdaging en geeft meer ruimte voor ontwikkeling. 

Wat vind je het leukste aan je werk?

De combinatie van denken en doen vind ik heel leuk. Het werk is afwisselend en er is aandacht voor de hele patiënt. Het patiëntencontact is kort, intensief en efficiënt. Ook de fysiologie en het beredeneren vind ik leuk. Het is niet alleen maar feiten stampen, elke patiënt is weer anders. Tijdens mijn werk heb ik te maken met intensieve operaties die een goede voorbereiding vergen. De grote operaties bij ouderen of hele zieke mensen, zijn echt uitdagend. Ook de ingewikkelde pathologie binnen de cardiologie vind ik erg interessant. Dan is het gaaf om met het hele team op de OK intensief bezig te zijn en goed voor de patiënt te zorgen.

Wat is lastigste aan je werk?

Ik vind het lastig als patiënten overlijden. De operaties die we doen zijn vaak hoog risico ingrepen. De patiënten die wachten op een transplantatie-operatie zijn erg hoopvol en enthousiast als er een donororgaan beschikbaar is. Ook de familie is dan zo opgelucht dat de operatie eindelijk gaat plaatsvinden. Helaas is het een zeer ingrijpende operatie en ondanks dat je er alles aan doet om het een succesvolle operatie te maken, kan het fataal aflopen.

Welke vaardigheden heb je moeten ontwikkelen om als professional te kunnen werken?

Tijdens mijn coschap kreeg ik te horen dat ik me teveel op de achtergrond hield. Een mening heb ik zeker, maar zolang alles goed verloopt heb ik niet altijd de neiging om deze te geven. Het gevaar is dan dat het lijkt alsof ik niet betrokken ben. Ik heb daarom moeten leren om meer van mezelf te laten zien en conflicten niet uit de weg te gaan.

Als er iets fout gaat, neem je dat dan mee naar huis?

Als ik denk dat er iets fout is gegaan dan praat ik daarover met collega’s of met mijn man. De sfeer binnen onze cardioanesthesiegroep is goed en er is voldoende peer support. Iedereen wil elkaar helpen en dat werkt heel prettig.

Je hebt een drukke baan, wat doe je in je vrije tijd om te ontspannen?

Met mijn man volg ik een wijncursus. We hebben zowel proefhuiswerk als studiehuiswerk. We zijn vooral heel goed in het proefhuiswerk! Ooit lijkt het me leuk om vinoloog te worden, maar daar zal ik dan meer tijd voor moeten vrijmaken.

Welk boek zou je aanraden?

Het boek ‘Partners of the Heart’ van Vivien Thomas. Het gaat over de beginselen van het onderzoek en de opzet van de kindercardiochirurgie in Amerika vanaf de jaren ’30 in Amerika. Dit verhaal is verweven met de situatie rond de rassensegregatie.

Wat zijn jouw ambities voor de toekomst?

De komende tijd wil ik me meer verdiepen in de mechanische ondersteuning en de hart- en longtransplantaties binnen de volwassenencardiologie. In de toekomst wil ik dit dolgraag mijn huidig werk weer combineren met kindercardio-anesthesiologie. 

Daarnaast wil ik onderzoek gaan doen naar het opereren van patiënten op zeer hoge leeftijd. Ik wil niet zozeer uitzoeken wat dit voor invloed heeft op de maatschappij en de kosten, maar wat het de mensen zelf oplevert. Wat krijgt iemand van 82 jaar ervoor terug als hij een hartoperatie ondergaat? Natuurlijk staat de kwaliteit van leven hierbij centraal. Harde cijfers kunnen helpen bij de beslissing om een operatie wel of niet uit te voeren.

Wat zou je jonge dokters willen meegeven?

Ik zou willen meegeven dat jonge dokters zekerder van zichzelf mogen zijn. Vrouwen denken vaak sneller dan mannen, dat ze iets niet kunnen. Ze kunnen onnodig kritisch op zichzelf zijn. Ik herken dit heel erg bij mijzelf, ik kan erg perfectionistisch zijn. Bij mijn start als AIOS anesthesie nam ik een boekje met positieve feedback van de periode daarvoor mee naar werk. Dat gaf me meer zelfvertrouwen.

De vrouwelijke bescheidenheid zie je ook terug bij de salarisonderhandelingen. De salarisschalen staan vast, maar er is altijd ruimte. Echter voelen veel mensen deze ruimte in de onderhandeling niet. 

“Vrouwen onderhandelen veel minder vaak over de hoogte van het salaris dan mannen.” 

Dan begin je al scheef en vaak haal je dit niet meer in. Wij vrouwen moeten meer durven vragen. Het werkt niet mee dat je na je AIOS-periode opeens je weg moet vinden in de financiële wereld van een maatschap. 

Mijn advies is verder om je breed te blijven oriënteren en dingen buiten de studie om te doen. Zelf ben ik voor de start van mijn coschappen vier maanden naar Afrika geweest om vrijwilligerswerk te doen in een ziekenhuis in Ghana. Door zulke gebeurtenissen kom je jezelf tegen en daar doe je levenservaring mee op. 

“Meer levenservaring is fijn om te hebben op het moment dat je aan iemands bed staat.”

Wat heb je geleerd van je tijd in Afrika?

Hoeveel geluk ik heb dat ik hier ben geboren. We hebben vier maanden in chaos geleefd en toen we in Nederland landden zag ik vanuit het vliegtuig dat zelfs de bomen hier netjes geplant zijn. Aan de andere kant heb ik in Afrika ook gezien dat met basiszorg veel bereikt kan worden en hoe blij mensen kunnen zijn met weinig. Deze ervaring zorgt ervoor dat ik alle mogelijkheden binnen onze gezondheidzorg in Nederland meer waardeer. 

Ik woonde in Afrika samen met een vriendin in een gastgezin. We kregen veel mee van de cultuur en werden betrokken bij bruiloften en verjaardagen. Het gaf mij zelfvertrouwen om te merken dat ik mij prima in een compleet andere omgeving kon redden. 

Tot slot, je hebt twee paar hakken mee voor de foto omdat je niet kon kiezen. Hoeveel pumps heb je in totaal?

De laatste telling was tijdens onze verhuizing en toen waren het er vijftig. Mijn man en ik hebben een soort schoenentik. Toen we vorig jaar trouwden stond op de uitnodiging als dresscode: leuke schoenen. Vooraf kregen we van de gasten allemaal foto’s met toffe schoenen en de vraag of ze geschikt waren. Dokters op hakken past dus wel bij mij!