Giliam Kuijpers

Beknopte biografie:

Giliam en ik ontmoeten elkaar vlak bij haar woonplaats in het Gooi. We lunchen bij het restaurant ‘Rust Wat’, gelegen aan een idyllisch meertje en tevens één van de filmlocaties van Gooische vrouwen.

Waarom wilde je Geneeskunde studeren?

Als kind was ik astmatisch en kwam ik veel in het ziekenhuis. Ik heb meegemaakt dat de bèta2-sympathicomimetica op de markt kwam en gemerkt hoe dit voor mij een wereld van verschil maakte. Op jonge leeftijd had ik het idee opgevat om kinderarts te worden en dat heeft mij nooit meer helemaal losgelaten. Ook de buitenwereld plakte dit plaatje op mij. Familie en vrienden vonden het vak heel erg bij mij passen, omdat ik goed kon leren en omdat ik klein en schattig was.

Wat vond je van de Geneeskunde studie?

Ik ben in Utrecht gaan studeren omdat ik graag boven de rivieren wilde wonen. Utrecht sprak me aan omdat de binnenstad toch een soort dorp is. De opleiding heb ik daar met veel plezier gedaan. Voornamelijk psychiatrie, psychologie en het ontwikkelen van soft skills spraken mij erg aan in de studie. De pathofysiologie en anatomie vond ik weer minder interessant. Mijn keuzecoschap heb ik bij de psychiatrie gedaan omdat ik psychiater wilde worden. Tijdens mijn laatste studiejaar werd mijn broer psychotisch en kwam hij in de hardcore psychiatrie terecht. Ik zag de psychiatrie plots vanaf een hele andere kant en het kwam veel te dichtbij. Tegen het einde van mijn Geneeskunde opleiding werd ik thuis gebeld door het Wilhelmina kinderziekenhuis of ik interesse had in een baan als arts-onderzoeker bij de kinder-endocrinologie. Tot op de dag van vandaag weet ik niet hoe ze aan mijn naam en nummer zijn gekomen. Voor mijn gevoel werd deze baan in mijn schoot geworpen en ik ging dan ook graag op het aanbod in. 

Hoe beviel je eerste baan?

Naast het onderzoek had mijn baan ook een hele klinisch kant, waarbij ik werkte met kinderen met osteoporose ten gevolge van steroïden gebruik. We onderzochten of bisfosfonaten een rol konden spelen in de preventie hiervan. De combinatie van poli en onderzoek beviel mij erg goed. Ik merkte dat ik goed was in netwerken en dat ik mijn enthousiasme over het onderzoek goed kon overbrengen op anderen. Na twee jaar als arts-onderzoeker, kwam ik in opleiding tot kinderarts.

Wat vond je van je opleidingstijd?

In het begin van mijn AIOS baan begonnen vrienden en collega’s te zeggen dat ik er slecht uit zag. Dat was achteraf het eerst signaal dat ik iets aan het doen was dat mogelijk niet goed bij mij paste. In het opleidingsziekenhuis begon ik last te krijgen van de daar heersende cultuur. Ik durfde geen vragen meer te stellen en ik werd een schuw vogeltje. Ik was geïntimideerd door perfectionistische collega’s en ik legde zelf de lat ook ontzettend hoog. Met het idee: ‘als je ergens aan begint, maak je het ook af’ heb ik er niet over gepeinsd iets anders te gaan doen. 

Tijdens het eerste opleidingsjaar werd ik zwanger. In die periode voelde ik mij zo ongelukkig op mijn werk dat ik drie maanden thuis heb gezeten. Ik weet niet of het een burn-out was, maar ik had geen flauw idee waar ik mee bezig was en of ik dit allemaal wel wilde. In mijn zwangerschapsverlof heb ik gesolliciteerd voor een traineeship bij de Rijksoverheid, waar ik op één haar na niet ben aangenomen. Dat was voor mij wel een signaal dat ik ook goed mee kon doen met een selectieprocedure voor een totaal ander vak. Ik besefte mij dat ik geen one-trick pony ben en dat er altijd een nieuwe wereld te ontdekken is. 

Hierna heb ik besloten mijn opleiding tot kinderarts af te maken en dit heb ik in één ruk gedaan. De perifere stage vond ik gelukkig een stuk leuker. Het team was kleiner en de sfeer gemoedelijker. Dit heeft er ook toe geleid dat ik na de opleiding graag in een perifeer ziekenhuis wilde gaan werken. 

Wat ben je na de opleiding tot kinderarts gaan doen?

Na de opleiding ben ik als kinderarts gaan werken in het Tergooi ziekenhuis, waar ik het aandachtsgebied Sociale Pediatrie vorm mocht gaan geven. Hier kwam de kinderpsychiatrie ook uitgebreid aan bod, zodat mijn voorliefde voor het menselijke gedrag een professionele plek kreeg. Vanwege het kleine team van vijf kinderartsen draaide we in de beginperiode veel nachtdiensten. Gedurende de nachtdiensten sliep ik nauwelijks, omdat ik kon blijven twijfelen aan mijn klinisch handelen en omdat ik nog steeds erg perfectionistisch was. 

Vier maanden nadat ik mijn vaste contract had binnengesleept, belandde ik op de Hartbewaking met een hartinfarct. Hierna ben ik weer volledig aan de slag gegaan als algemeen kinderarts, maar na zes maanden kreeg ik opnieuw een hartinfarct. Dit bleek op basis van recidiverende, spontane dissecties van de coronair vaten eci. Dit was zo’n ‘life-changing moment’ waarbij ik besloot letterlijk en figuurlijk mijn hart te gaan volgen. 

Op wat voor manier ben je je hart gaan volgen?

Ik kon niet direct stoppen als kinderarts, omdat ik nog te erg vast zat in de zekerheden die mijn baan bood. Voor mijn gevoel was de oorzaak van mijn ziekte dat ik niet goed voor mezelf gezorgd had. Daarnaast bekroop mij het gevoel dat we in het ziekenhuis ook niet goed voor elkaar zorgen. Ik geloof heel erg in de mens achter de dokter en dit maakte ik tot mijn nieuwe missie. Ik heb het IFMS (Individueel Functioneren van Medisch Specialisten) systeem in mijn Tergooi Ziekenhuis opgezet. De helft van mijn werktijd was ik bezig met feedbackgesprekken en trainingen met dokters. Ik was me heel erg aan het specialiseren in het functioneren van dokters en dat pad bleef zich verder ontwikkelen. Van de Raad van Bestuur mocht ik, als Medische Manager Kwaliteit, een opleiding gaan doen in Executive Change Management bij SIOO. Mijn project was het verbeteren van medicatieveiligheid in het ziekenhuis door gedragsverandering. Deze opleiding over gedrag was mij op het lijf geschreven!

Wat is de reden dat je uiteindelijk toch gestopt bent met je werk als kinderarts?

Na het voltooien van deze opleiding merkte ik dat mijn werk als kinderarts mij niet meer verder bracht en was ik vastgelopen in de vakgroep. Mijn man had in de krant een vacature gezien voor directeur Beleid & Advies bij de KNMG. Deze vacature was mij op het lijf geschreven. Het was tijd voor een nieuw hoofdstuk en om mijn stethoscoop definitief aan de wilgen te hangen. Bij de KNMG maakten wij beleid en richtlijnen over alle onderwerpen die je als arts kan tegenkomen, van ethiek tot preventieve geneeskunde. De positie van de KNMG was in die periode aan het wankelen door federatiepartners die hun eigen pad gingen bewandelen en steeds invloedrijker werden. Het ging voor mij teveel over politiek en ik kon mijn ambities rondom de inhoud geen vorm geven. Na één jaar heb ik ontslag genomen en zat ik opeens thuis. Ik wist dat ik mijn hart aan het volgen was, dat ik heel veel ervaring in mijn rugzak had, maar ik wist even niet wat de volgende stap was. 

Geleidelijk kreeg mijn ambitie vorm en besefte ik dat ik iets wilde gaan doen met jonge dokters. Daarnaast had ik het abstracte beeld in mijn hoofd dat dokters steeds meer naast de patiënt moeten gaan staan als coach. Ook wilde ik mijn ervaring als coach voor de dokters benutten. Dit alles kwam samen in mijn idee voor een sociale onderneming en eind 2016 heb ik mijn eerste businessplan voor MedGezel geschreven. Via MedGezel kan een patiënt een goed opgeleide medisch student, in de rol van medisch coach, inhuren om mee te gaan naar een doktersbezoek. Daarnaast kan de student ook bij de patiënt thuis langskomen om het doktersbezoek gedegen voor te bereiden. Ik werd door mijn vader geattendeerd op het concept van ‘Student aan huis’. Mijn bedrijfsplan had veel overeenkomsten met dat bedrijf en ik nodigde oprichter Jan Morriën uit voor koffie. Hij was direct enthousiast en hij is nu mijn zakenpartner bij MedGezel.

Hoe gaat het nu met MedGezel?

Ik heb een sociale onderneming opgezet met een mooie Raad van Advies, zeventig medisch coaches en een gedigitaliseerd beveiligd patiëntendossier. Om de medisch coaches op te leiden geef ik een tweedaagse training. Op dag één staat de geneeskundestudent centraal: ‘Wie ben ik?’ en ‘Wat is mijn kracht?’. We besteden dan veel aandacht aan de persoonlijke ontwikkeling van de toekomstige dokter. Dag twee gaan we meer in op ‘Wie is de ander?’. We richten ons dan op de patiënt en behandelen onderwerpen zoals luisteren, samen beslissen en coaching van de patiënt. Een belangrijk aspect is dat de coach met de patiënt gaat zitten en vraagt wat de patiënt als mens belangrijk vind en wat niet verloren mag gaan tijdens het ziekteproces. In de dokterskamer is hier vaak onvoldoende tijd voor. Uiteindelijk denk ik dat het een win-win-win-win situatie is voor de patiënt, dokter, medisch coach en ten slotte de maatschappij.

De afgelopen maanden heb ik afwisselend in Nederland en België, de ‘Social Grow Sessions’ gevolgd. Met drie intensieve bootcampsessies worden (startende) sociaal ondernemers, die maatschappelijke waarde willen creëren, ondersteund  bij het verder uitwerken van hun businessplan. Onder meer branding, financiering, positionering in de markt maar ook je Theory Of Change model komen aan bod. Het doel is om de sociale onderneming als een duurzame en financieel gezonde organisatie met social impact neer te zetten. Ondernemen is toch ook in onzekerheden manoeuvreren waarbij dit soort sessies echt een boost kunnen zijn. Op 5 december mocht ik tijdens het feestelijke slot voor een jury mijn plannen voor MedGezel pitchen. En met succes! Ik won de Award voor het beste groeiplan.

We zijn momenteel druk bezig met het werven van patiënten. Ik merk steeds meer dat een groot deel van de patiënten, mogelijk degene die dit het hardste nodig hebben, dit niet kan betalen. Onze focus ligt daarom op de financiering van ons project. Een andere grote doelgroep is de groep werkende kinderen, die naast hun drukke carrière aan de andere kant van het land, wel goede zorg voor hun ouders belangrijk vinden.

Naast mijn werk voor MedGezel word ik ook ingehuurd als ZZP’er voor trainingen en IFMS gesprekken met medisch specialisten. Ik leid ze op tot gespreksleider van feedbackgesprekken. Alle ervaringen uit die gesprekken neem ik weer mee naar de coaching van de geneeskundestudenten. Voor de studenten is het weer heel nuttig om te leren hoe ze het beste kunnen functioneren als ze straks in een maatschap of in de medische staf zitten. Uiteindelijk hoop ik een kleine bijdrage te leveren in het trainen van de dokter van de toekomst. Ik voel me een beetje de dokter voor de dokters!

Waar heb je echt voor moeten vechten? 

Tijdens mijn opleiding tot kinderarts wilde ik als jonge moeder heel graag tachtig procent gaan werken. In die periode was parttime werken nog niet de norm, maar wel in opkomst. Ook de andere arts-assistenten wilde graag parttime werken, maar niemand durfde met mij op te staan. Herhaaldelijk kreeg ik van de opleider een “nee” op mijn verzoek. Uiteindelijk zei hij dat hij er nog één keer over na te willen denken, maar dat hij er daarna nooit meer iets over wilde horen. Het antwoord dat volgde was: “Ik heb er nog eens heel goed over nagedacht. Mijn antwoord was nee, is nee en blijft nee”. Mijn reactie was: “Oke, see you in court” en ik meende het, het was zo essentieel voor mij. Drie seconden later ging mijn pieper en zei de opleider: “Jij wint, ik ga akkoord”. Hij kon niet meer om mij heen omdat ik zo in mijn kracht stond. Geloof voor honderd procent in jezelf, want dan zijn onmogelijke dingen mogelijk. 

Wat doe jij om te ontspannen?

Mijn tijd kan ik als ondernemer zelf indelen en dat zorgt voor veel vrijheid. Om te ontspannen doe ik graag aan meditatie en yoga. Dit geeft mij veel rust. Mijn mindset is volledig veranderd. Door alles vanuit een positieve invalshoek te benaderen merk ik dat ik minder stress ervaar. 

Dit alles had ik niet kunnen doen zonder mijn echtgenoot die mij ongelofelijk support en de zorgtaken thuis flink heeft opgepakt. De kinderen zijn inmiddels 16 en 18 jaar en vragen steeds minder tijd.

Wat is je ambitie voor de toekomst?

Over vijf jaar hoop ik dat MedGezel een landelijk gerenommeerd instituut is met een heel duidelijke signatuur: 'Dit zijn de dokters van de toekomst, die op een andere manier patiënten gaan begeleiden'. De opleiding tot medisch coach wil ik ook steeds meer gaan geven aan arts-assistenten en medisch specialisten. 

Daarnaast heb ik mij voorgenomen een boek te schrijven. De titel heb ik al bedacht: 'Dat kan ik mij niet meer herinneren'. Het zal gaan over de dokter die zichzelf tijdens zijn carrière kwijt kan raken, maar ook over de patiënt die zichzelf kan verliezen in het zorgproces. Mijn ervaring van mijn coaching sessies maar ook mijn eigen verhaal zullen hiervoor de basis vormen. 

Heb je een boekentip?

The alchemist van Paulo Coelho vind ik het beste boek op het gebied van persoonlijk leiderschap. De hoofdpersoon reflecteert op alles wat er op zijn pad komt en ziet het in een groter geheel. De grootste schat is dat je uiteindelijk bij jezelf komt. Dat is in essentie ook waar ik voor sta: 'worden wie je bent'. Ik ben mijn eigen Santiago.

Wat is je advies voor jonge dokters?

Je bent de regisseur van je eigen leven en je moet zelf de regie pakken. Het is misschien niet altijd het makkelijkste pad. Soms lig je op de keukenvloer met dikke tranen op je wangen, maar dat hoort er ook bij. Persoonlijke groei staat voorop en je potentieel is vele malen groter dan je denkt.